Crisis
—
Het oude verhaal is onderdeel van evolutie. Het brengt ons in het nieuwe verhaal.
— Charles Eisenstein
—
Wanneer ik ergens bang voor ben, heeft mijn angst bijna nooit te maken met wat er werkelijk op dit moment aan de hand is. Sinds ik dit ben gaan zien, gaat er steeds vaker, wanneer de neiging tot vechten, vluchten of bevriezen in me opkomt, ook een ander belletje rinkelen:
Is het waar?
Is waar ik bang voor ben echt waar?
Het antwoord is bijna altijd ‘nee’.
Zo zijn ook onze wereldwijde crises niet wat ze lijken. Niet ecologisch, niet economisch, niet politiek en niet sociaal, maar onze crises. Spiegels voor het haperen van een reeds lang bestaand, angstig geloof in tekort hebben en tekort zijn, waar grofweg twee verhalen uit zijn gegroeid.
De eerste verhaallijn is die van ‘business as usual’, ofwel van schaarste, rente, concurrentie, groei, banen, koopkracht en nooit genoeg. Op deze lijn stellen we liever geen moeilijke vragen, want moeilijke vragen zijn ongemakkelijk en ongezellig.
De tweede verhaallijn is die van het grote ontrafelen. Systemen die ooit werkten (of leken te werken), werken niet meer en keren zich nu tegen ons. Wie deze verhaallijn niet kent, leest geen krant, kijkt geen televisie en gaat nooit naar de bioscoop. Hollywood en het nieuws staan bol van doemscenario’s, allemaal voeding voor een apathische denkgeest die op een gegeven moment — wanneer er genoeg mensen apathisch zijn worden — overschakelt naar paniek en geweld.
Deze lijnen zijn bijna alle mensen bekend, of ze zich daar bewust van zijn of niet. Een minder bekende verhaallijn komt voort uit een ander geloof (of liever gezegd, vertrouwen): de lijn van de grote, positieve ommezwaai.
Op deze derde lijn stoppen we (of beginnen we niet eens) met spelletjes die niet over echt leven gaan, om ons over te geven aan een diep, universeel verlangen: de wereld die in ons hart al volop leeft, omarmen en waarmaken.
Alle drie de verhaallijnen zijn momenteel waar. Dingen veranderen niet, dingen worden erger en dingen worden beter, allemaal tegelijk. Deze lijnen kunnen echter niet eeuwig naast elkaar lopen. Nooit genoeg zal bijvoorbeeld hoe dan ook aan z’n eind komen. Of het transformeert mee met de grote, positieve ommezwaai, of het blijft z’n eigen graf graven totdat het alleen nog zichzelf erin kan leggen.
Ook de lijn van het grote ontrafelen leidt ons vroeg of laat naar een ommezwaai, als niet via een zachte weg, dan via een harde.
Ik vraag me dus niet af of er een ommezwaai gaat komen. Ik zie ons voor een andere vraag staan:
voor welke ommezwaai kiezen we?
Stel dat we bewust voor de derde verhaallijn kiezen. Knippen we dan een lange keten van vergissingen door?
Dat is één manier om ernaar te kijken. Een andere manier is dat we de perfecte voorbereidende reis hebben gemaakt.
Misschien, om als mensheid een werkelijk nieuwe stap te zetten, hebben we alle stappen tot hier nodig gehad. Misschien hebben we het nodig gehad om onze schaduwkanten volop uit te leven, om nu de lichtknop te kunnen vinden en om te schakelen. Misschien staan we gewoon aan het eind van een cyclus in onze evolutie en functioneert ons ‘rups-zijn’ niet meer, omdat het onze bestemming is een vlinder te zijn.
Hoe het ook moge zijn en of we nu eerst door een periode van chaos moeten of niet: onze crisis nu is zowel een bedreiging als een kans. We worden bedreigd in wie we als mensheid denken te zijn, wat nieuwe kansen biedt voor wat we werkelijk zijn — en kunnen zijn.
Willen we deze kansen echter op grote schaal benutten, dan hebben genoeg mensen tijdig te beseffen dat ieder van ons de wereld creëert, simpelweg door hoe we naar onszelf, naar elkaar en naar de wereld kijken.
