Ik kreeg een telefoontje van iemand die op mijn website was gestuit. Hij belde met een wanhoopskreet. Geen werk meer, schulden, moet volgende week z’n huis uit, uit met z’n vriendin ‘en nu lig ik op bed en ik kan wel opstaan, maar wat dan? Dan ga ik naar buiten, en wat dan?’ Tijdens ons gesprek veranderde wanhoop in enthousiasme en machteloosheid in verantwoordelijkheid.

Allebei waren we dankbaar dat hij de moed had gehad om te bellen. En zijn verhaal is niet uniek. Ik weet als één van velen hoe uitdagend het is om mijn gaven te (blijven) voelen, ontdekken en zien in een maatschappij die ons dagelijks vraagt om te betalen voor het simpele recht om op de Aarde te mogen wonen. Het kan alleen niet de bedoeling zijn dat we ons daardoor laten platslaan.

Tijdens het gesprek kwam er een idee op. Ik bedacht het niet, het schoot me gewoon te binnen. Hij was er onwijs blij mee; misschien heb jij er ook iets aan. Hieronder een filmpje dat ik middags maakte, over onoverkomelijke bergen, over voelen wat we het liefste willen doen en over de stap die we volgens mij altijd kunnen zetten.

De todo-lijst (eentje die energie geeft in plaats van neemt) kun je bekijken en downloaden via bit.ly/er-is-altijd-een-stap.