Negen jaar geleden leer ik John de Amerikaanse frisdrankverkoper kennen. Hij laat me zien dat frisdrank niet symbool hoeft te staan voor de Westerse ziekte. Nu leer ik Bruno de Italiaanse pretparkbouwer kennen. Voor het eerst in twintig jaar heb ik weer zin om naar een pretpark te gaan. Of beter gezegd: naar dit pretpark.

Bruno bouwde elk van zijn ruim veertig attracties met de hand. Geen van de apparaten wordt aangedreven door elektriciteit: alles werkt op spier- en zwaartekracht. Waarom? Omdat Bruno dat leuk vindt. En uitdagend. En gezond.

In dit park geen suikerspinnen of grote, dansende poppen. Er is bos, frisse lucht, beweging en echte pret. Gratis. Inkomsten om het park te onderhouden en nieuwe attracties te bouwen komen uit Bruno’s familie-restaurant Ai Pioppi.

Bruno mag volgens de normen bejaard zijn, maar hij is nog lang niet van plan om te stoppen. Gevraagd naar zijn favoriete attractie zegt hij: ‘Je kunt een vader van tien kinderen niet vragen naar zijn favoriete kind.’

Ik vind onderstaande korte film een prachtige ode aan wat John mij jaren geleden deed beseffen: het maakt niet uit wat je doet, wat telt is hoe. Ook frisdrank en pretparken kunnen bouwstenen zijn voor een mooiere wereld.

Met dank aan Robbert Zoon, die dit filmpje met me deelde.