Was ik laatst bij een garage voor een splinternieuwe tweedehands auto…
Ontmoet ik Yusef en zijn broer Ferhat. Yusef begroet me warm, we bekijken de auto, maken een rit, ik mag de auto op de brug zetten om de onderkant te bekijken, de koop is rond en dat komt voor een groot deel door wat ik bij binnenkomst al bij Yusef voelde. Wat een oprecht, geen-verkoop-gelul mens.
‘Ik zei tegen Ferhat dat ik na ons telefoongesprek al het gevoel had dat je’m waarschijnlijk ging kopen. Dus ik heb ‘m alvast voor je gekeurd. De remmen hadden afstelling nodig en ik heb de voorbanden vervangen. De achterbanden kunnen nog even mee, maar mijn advies is om die over een paar maanden ook te vervangen.’
Ik bedank Yusef en ga er niet vanuit dat dit werk niet bovenop de prijs komt.
Wat wil je me voor het keuren, stellen en de banden in rekening brengen?’
— ‘Niets. Ik heb je een prijs gegeven en dat is de prijs.’
Ik vind het niet bijzonder, eigenlijk best normaal, zoals we het liefst met elkaar omgaan en zo, en toch ben ik er stil van.
Ik bedank Yusef, we handelen het administratieve deel af en over de auto zijn we uitgepraat.
Ik vraag hem hoe het voor hem is wat er in Turkije en Syrië is gebeurd. Hij vindt het heftig, zegt hij, en hij vindt het prachtig om te zien hoe het volk bij elkaar komt. ‘En hier bij ons in de moskee hebben we al meerdere inzamelings-acties gedaan, echt zo mooi om te zien hoe diezelfde verbinding hier wordt gemaakt.’
We nemen afscheid, ik rijd naar huis in m’n splinternieuwe tweedehands auto en heb een idee. Voelt lekker. Meteen komt er een idee overheen, voel niet zo lekker. M’n hoofd zegt dat ik voor het tweede idee moet gaan.
Even de auto stilzetten. Even checken bij vriend Koen.
‘Hey maatje, ik speel met het idee om een micro-actie op te zetten voor Turkije-Syrië, met als doel om geld direct naar een aantal families te sturen (dus zonder tussenkomst van een hulp-organisatie). Idee is dat ik twee weken lang inspiratiekaarten verkoop via mijn site, waarbij mensen zelf mogen bepalen wat ze ervoor geven. Alles wat ik na aftrek inkoop overhoud, maak ik daarna over. Ik zou je graag even spreken over mogelijke contacten/families, omdat ik het idee heb dat jij daar beter op aangesloten bent dan ik, en daarnaast vind ik het waardevol te horen wat je denkt. Kan ik je vanmiddag even bellen?’
‘Goed dat je het vraagt. Ik ben geen fan van je idee. Lijkt alsof je reclame wil maken voor je eigen ding via deze actie. Voelt niet zuiver. We kunnen er vanmiddag over bellen! X’
Touché… Precies daar waar het voor mij al schuurde.
Iets in mij heeft soms nog steeds de neiging om een groots plan te maken van iets dat eigenlijk heel simpel wil blijven, en in dat grootse komt er van alles mee dat er niks mee te maken heeft en de boel vertroebelt.
Ik voel een kleine steek.
Fijne steek.
Ik bel Koen, bedank hem voor z’n eerlijkheid en hij mij voor m’n openheid. Ik vertel hem over mijn ontmoeting met Yusef en zeg: ‘Eigenlijk was dit het simpele idee, dat ik geen geld overmaak naar Giro 555, maar dat ik Yusef bel om te vragen of hij mensen kent in Turkije die hulp nodig hebben en naar wie ik direct een bedrag kan overmaken.’
‘Nou’, zegt Koen, ‘nu zit ik hier met tranen in m’n ogen. Prachtig. Als je een rekeningnummer hebt, wil je dan ook voor mij wat overmaken en me een Tikkie sturen?’
Zo geschiedt. Ik neem contact op met Yusef, Yusefs vrouw belt met haar zwager in Turkije en ik krijg het rekeningnummer van Yasemin uit Malatya, volgens Yusef één van de zwaarst getroffen gebieden.
Twee dagen na de overmaking stuurt Yusef bericht: ‘Goedemorgen Raymundo, ze heeft het bedrag ontvangen en is heel erg dankbaar. 🙏🙏🙏🤲🤲🤲’
Dan komt Jorrit, via Koen, en Jorrit wil ook meedoen. Dan zegt Koen dat zijn vrouw ook wil meedoen. Ik maak nog een bedrag over en bel Yusef om te vragen of hij nog meer opties heeft, mocht ik per ongeluk een blogpost schrijven en er opeens nog meer mensen aankloppen.
‘Nou, weet je, er is een restaurant-eigenaar in Malatya die nu elke dag voor zo’n duizend mensen kookt. Als je mij vraagt wat de beste bestemming is die ik ken, dan is dit ‘m. Ik vind het echt bijzonder wat hij doet.’
Zal ik ooit zeker weten dat het geld goed terechtkomt? Nee, zolang ik er zelf niet heenreis en bij elke stap aanwezig blijf, zal ik het nooit zeker weten. Wat ik heb, is een gevoel en dat gevoel zegt Ja. En dat volgen, voelt ontzettend lekker.
Wat ook lekker voelt (en bijzonder blijft voelen), is dat iets — in dit geval een auto — altijd over iets anders gaat — in dit geval verbinding, een idee en nog meer verbinding — wanneer we open durven staan, contact durven maken en (soms met een beetje vallen en opstaan) naar onze intuïtie durven luisteren.
En…
mocht je’m voelen, kun je wellicht zelf contact maken met iemand in je omgeving — of bij de persoon van wie je een auto koopt. Wat je ook kunt doen, als je’m voelt (en misschien om te kijken hoe dat voelt), is een bedrag overmaken naar Mehmet, van het restaurant in Malatya. En wat je ook kunt doen, is het gevoel bewaren voor een andere, nog niet nader bekend gemaakt situatie die geheel onverwachts en super kloppend bij je aanklopt.
Hier is in ieder geval het rekeningnummer van Mehmet:
Mehmet Karaduman
TR89 0001 0007 7094 6357 7450 01
Adres (meestal nodig voor een overmaking naar een land buiten de EU, en waarschijnlijk moet je het indikken, want mijn ASN bank accepteert zo’n lang adres niet): Göztepe mahallesi recai kutan caddesi no 74 /A kebap 50 Nc Battalgazi Malatya
Wat je ook nog kunt doen (en dan houd deze blogpost op), is een bedrag naar mij overmaken en dat ik verzameld geld in één keer overmaak. De ASN bank vergoed tijdelijk de transactiekosten naar Turkije én doneert het transactiekosten-bedrag zelf aan Giro 555.
R.C. Resink
NL90ASNB0708835481
Als je voor het laatste kiest, stuur me dan ajb een mail, dan kan ik je op de hoogte houden, mocht er nog een leuk bericht komen vanuit Malatya.
Mooie dag.
♥︎
P.S.: niets ten nadele van samenwerkende hulp-organisaties en iedereen die eraan doneert. Daar gebeurt vast ook iets heel goeds mee. Ik voel zelf alleen bijna altijd meer voor een directere actie, om de redenen die ik in deze blogpost gaf.
