Op woensdag 24 april werd mijn moeder dood in haar huis gevonden. Ik hoorde het een dag later. Het kwam niet als een verrassing. Mama zat al heel lang heel zwaar aan de drank en ik zag dit al jaren aankomen. Hoe ze precies is gestorven weet ik niet, maar het lijkt er op dat ze onder invloed is gevallen, zichzelf nog naar de slaapkamer wist te bewegen en daar voor de deur in elkaar is gezakt.

Donderdag 2 mei was er een bijeenkomst met een kleine kring van voornamelijk vrienden en vriendinnen van mijn moeder. De meesten had ze al jaren niet gezien of gesproken. Mijn zusje Dedy wilde/kon er niet bij zijn maar had wel hele mooie, passende muziek uitgezocht. Die werd de rode draad van de bijeenkomst, met tussendoor ruimte voor wie iets wilde zeggen.

Ilse en onze baby Tij waren er alletwee bij. Ik heb Tij in zijn drie maanden als baby nog niet zo lang wakker gezien. Geen één keer gaf hij een kik; hij keek de hele tijd gewoon rustig om zich heen. Het was heel fijn om hem tegen me aan te hebben, ook toen ik opstond en naar de kist liep, wetende dat ik wat ging zeggen en niet wetende wat ik ging zeggen. De woorden kwamen, net als lange stiltes, en ook tranen en een lach.

En toen brachten we mama naar de oven en gingen we met een nog kleiner groepje poffertjes eten.

Lieve mama, ik hoop dat je nu de rust vindt waar je zo lang naar op zoek bent geweest.

Dit bevatten? Geen idee. Ik voel me rustig, opgelucht, blij —het was al jaren geen leven meer— en er zijn ook tranen, verdriet, dingen die ik lang niet heb gevoeld en me lang niet heb geheugd die nu opkomen. Het is heel fijn om dat toe te laten en nog fijner om dat niet in m’n uppie te doen. Het leven met en zonder mama heeft een behoorlijke stempel op zowel Dedy, papa als mij gedrukt, en hoewel ik haar op een bepaalde manier al had losgelaten, begint het echte loslaten —of juist omarmen— misschien nu pas.

Plannen die ik had, onder andere om op 13 mei met een nieuwe crowdfunding-campagne te starten voor mijn boek, heb ik even laten varen. En daar ben ik best wel blij om. Alsof mama mij helpt om de weg weer even open te laten zijn, dingen niet door te zetten omdat ik ze bedacht had en… Nou ja, ik ben benieuwd. Het voelt in ieder geval alsof de reset-knop op een goede, zachte manier is ingedrukt.