Lieve pap,

Ineens ben je weg. Je gaat er zo hard vandoor dat zelfs de verplegers en artsen er van schrikken. Maar je bent niet weg. Je komt thuis, ik kleed je aan samen met Wilma en Jasper en we leggen je in bed. Jij ligt, rustig, te liggen. En dat is nogal logisch want waar ga jij je nu nog druk om maken?

Ik ben even heel druk. Of beter gezegd: ik voel druk. Alles beweegt en rommelt en ik ben heel hard aan het werk om mezelf niet mee te laten slepen door de shitstorm aan emoties en verwijten in de familie. De shitstorm aan emoties en verwijten in mij. De eerste nacht dat jij weer thuis bent, lig ik in bed en kan ik niet slapen. Op een goed moment schreeuw ik de hele tent bij elkaar en ga ik onder een koude douche staan. Dan lig ik weer in bed en stel ik mezelf de vraag: ‘Wat is er nodig?’

Dat ik deze dagen niet in de overleving ga doorbrengen en dat ik mezelf omring met voedende mensen.

De boodschap komt helder binnen. De handelingen volgen vanzelf. Roos komt twee keer boodschappen brengen en is twee hele avonden bij ons thuis. Marianne, Michèle en Nienke koken en nemen lekker eten mee. Donderdagavond bel ik Bas en Frank met een ontzettend slecht idee. Ze zeggen meteen ja. Donderdagavond bel ik Syl en ook zij zegt meteen ja. Zaterdagochtend staat ze met verf op de stoep en begeleidt ze mij een ochtend lang met intuïtief schilderen, zoals ze dat eerder ook met jou en mij deed. Deze keer is een kist en niet een doek het doek. Zaterdagavond bel ik Loes en Arthur en zondagochtend staan ze met weekendtassen op de stoep. We klussen de hele dag met Aike aan het slechte idee.

Ik bel niet nodeloos iedereen die op de hoogte zou ‘moeten’ zijn. Ik bel de mensen die ik wil bellen wanneer ik ze wil bellen. Ondertussen vraag ik om hulp. Maandag ben ik niet gesloopt en word ik wakker en heb ik zin. Dit wordt geen zware dag.

Een hele groep fietst mee met het ontzettend slechte idee. Jij ligt in je kist op de bakfiets. Wij fietsen door Amsterdam naar het bos met John Lee Hooker op de speaker. Je vindt dit supergaaf, geniet, lacht, en ik en wij ook.

En dan komen we aan en is het magisch en compleet logisch. De uitnodiging was duidelijk: ‘Kom alleen omdat je er zelf wilt zijn en/of voelt dat het belangrijk voor je is om er te zijn.’ We ervaren een veld van liefde, contact, tranen, stilte, lachen, heerlijk zelfgemaakt eten en geen bullshit. En dat komt mede door mijn zus en jouw dochter Dedy.

Dedy, ik heb het je gezegd en nu ga ik het schrijven: we zijn diep onder de indruk van jouw woorden en jouw performance. Je staat er met alles wat in je leeft, je zegt het zoals het is, je stopt geen shit onder stoelen of banken en de shit mag er zijn en dat is echt de shit. Iedereen voelt het. Papa ook. Een diepe, diepe buiging voor je oprECHTheid.

Zelf heb ik de brief losgelaten die donderdagnacht begon te komen. Hij begon op werk te lijken. Ik wil dingen met liefde en aandacht doen, omdat ze willen gebeuren en niet omdat men een brief hoort voor te lezen aan iemand die dood is. Nu zit ik en sta ik en wacht ik tot de woorden komen. Wanneer ze komen, voel ik ze door me heen stromen als waar. ‘Je bent hier meer dan ooit. Deze week, terwijl ‘jij’ rustig thuis in bed ligt te liggen, voel ik meer contact met jou dan ooit. Je draagt mij meer dan ooit. Je bent groter, in mij, in ons, zonder oordeel, zonder wil, zonder moeten, thuis, af, helemaal goed.’

Ik huil van blijdschap. Ik zie echte gezichten en voel intense dankbaarheid. En ik vind het niet moeilijk om jou de oven in te zien gaan. Want jij gaat helemaal niet de oven in en dit is geen afscheid. Met een glimlach druk ik op het laatste knopje.

Later hoor ik van Frank dat hij is blijven hangen totdat de laatste rookpluim uit de schoorsteen komt. Tegen de tijd dat Frank de begraafplaats wil verlaten, zijn de hekken op slot. Hij komt er uit via de laatste persoon met een sleutel.

‘s Avonds stuurt Kiko de foto’s. Hij schrijft: ‘This was one of the most inspiring days of my life. It was BEAUTIFUL.’

Dinsdag word ik wakker, voel ik me vrij en heb ik zin.

Herminia, Mabel, Ilona, Paul, Frank, Jan Hein, Nicole, Jochem, Quinten, Anne-Robijn, Carlijn, Matthijs, Mascha, Cees, Saskia, Machiel, Eleonoor, Jannes, Baldegunda, Janet, Zamarra, Anne-Cornelie, Paul M., Marianne K., Gertjan, Estelle, Amaia, Talma en Astrid van wie ik op het knopje mocht drukken en Willemijn en Umi en iedereen die ik (niet) heb gebeld en gewhatsapped en vergeten ben te noemen en er voor mij en papa is (geweest): <3.

Speciale dank aan Wilma van Zielhuis Uitvaart: dat ik jou belde klopt als een bus. Jij ontzorgt niet door alles uit handen te trekken; jij steunt het verlangen naar een eigen vorm en invulling. Die bakfiets is jouw schuld, net als het prachtige Heemparkhuisje in het Amsterdamse Bos, en ik vond het onwijs leuk om met jou samen te werken.