Kan niet slapen. Mix tussen enorm enthousiasme, zin en vertrouwen in het niet-weten en me een zielig hoopje mager kwetsbaar wezentje voelend. Denkend.
Vooruitkijkend naar woensdag 19 december, wetend dat ik dan met de billen bloot ga, en ineens flashback naar vorig jaar. Op 20 december 2017 om twaalf uur ‘s avonds liep een crowdfunding-campagne af waar ik vol zin in ging, soms met waanzin doorheen ging en met Free Hugs uitkwam.
Op die avond keek ik terug op een crowdfunding-campagne waarin ik alle verkramping tegenkwam waar ik met mijn boek een handreiking voor wil geven —én waarin ik de vreugde ervoer van gaan voor wat me een enthousiast gevoel gaf, van op m’n bek durven gaan en van ontdekken (opnieuw) dat op je bek gaan helemaal niet het einde hoeft te betekenen.
Wat je niet nekt, maakt je sterker? Ik weet niet of dat per se waar is, maar die eerste ‘onsuccesvolle’ campagne afronden door vijf volle dagen lang, voorbij schaamte, ongemak en (zelf)oordeel, met een Free Hugs bord op één van de drukste kruispunten van Amsterdam staan, puur omdat ik mezelf daar al anderhalf jaar lang het einde van m’n crowdfunding-campagne zag vieren, zonder te kunnen verklaren waarom behalve dat het beeld sterker en sterker werd… Het voedde mij en het boek meer dan ik had me kunnen voorstellen.
Ik denk nu aan de vogels die ik hoorde. Ik had ze daar nooit eerder gehoord. Of verwacht. Want het is geen fijne plek. Dacht ik. Na vijf dagen was het een magische plek. Iets met durven blijven. Niet wegrennen wanneer het ongemakkelijk wordt. Alles durven ontvangen dat komt. Door kwetsbaarheid heen onkwetsbaarheid ontdekken.
Volgende week woensdag, 19 december 2018, is er verhalenavond. Delen over de reis van het 90-dagen-programma dat ik bij Idéfix doorliep, samen met andere deelnemers. Ik denk nu aan de podcast die ik vanochtend opnam. M’n eerste. Man, hoeveel mensen waarschijnlijk wel niet gedacht hebben aan een podcast opnemen en het nooit deden of wel deden maar niet durfden publiceren of wel publiceerden maar niet durfden delen? Wat ik zo volledig snap, want als iets mijn innerlijke criticus aanwakkert, is het luisteren naar mijn eigen stem. Wat ook zo volledig zonde is als dit betekent dat luisteren naar mijn innerlijke stem ook meteen die stem nekt, waardoor niemand kan genieten van mijn creativiteit, waaronder ikzelf.
Ik denk aan de open brief die ik in de podcast voorlees. De brief die ik ruim drie jaar geleden schreef. Daarin staat onder andere: ‘Zodra wij tot leven komen voor onze natuurlijke essentie, gaan we vanzelf de plek innemen die voor ons bedoeld is. Wij gaan vanzelf, ieder op onze eigen beste manier, bijdragen aan de wereld die in ons hart leeft. Waarom dan al die narigheid benoemen? Kunnen we niet gewoon beginnen bij het feest? Misschien. Maar ik ga liever naar een echt feest. Wij kunnen onszelf pas bevrijden wanneer we zien wat ons blokkeert.’
Ik heb dit jaar nog helderder gekregen dat het allebei is. Dat roeping volgen betekent dat ik de bron van m’n roeping durven te voelen, dat ik er gehoor aan durf te geven én dat ik durf aan te kijken waar ik mezelf onbewust saboteer en laat blokkeren. Ik verwacht dat de verhalenavond over alledrie zal gaan.
Bovenstaande foto werd gemaakt door Lucas, één van de duizenden ontmoetingen die ik in vijf dagen tijd mocht mee maken. Meer van zijn werk vind je op thenameislee.com.
Update: hieronder het filmpje dat ik na deze blogpost maakte voor de verhalenavond, over de regenboog in de beerput.
